ارتباط فعالیت فیزیکی در بیست هفته اول بارداری و بروز فشارخون حاملگی

چکیده: زمینه و هدف: اختلالات فشارخون بارداری از عوارض خطرناک بارداری است که علت آن شناخته نشده است. تلاش های اخیر برای کنترل و پیشگیری از آن بر روی عوامل مؤثر بر افزایش توان بدن برای مقابله با استرس اکسیداتیو بنا شده است. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانت فعالیت فیزیکی، این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین مدت و شدت فعالیت فیزیکی با اختلالات فشارخون بارداری انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه از نوع مورد –شاهدی است که بر روی دو گروه 97 نفره زنان حامله با فشارخون بارداری و بدون فشارخون بارداری بستری در بیمارستانهای شهید بهشتی، الزهرا(س) و شهید صدوقی اصفهان انجام شد. میزان و مدت فعالیت فیزیکی بر حسب شدت و نوع فعالیت در بیست هفته اول بارداری در دو گروه با استفاده از پرسشنامه استاندارد فعالیت فیزیکی (met) در دوران بارداری سنجیده شد. برای مقایسه متغیرهای کمی از آزمون t و برای متغیرهای کیفی آزمون من ویتنی استفاده شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن، میانگین شاخص توده بدنی (bmi)، سطح تحصیلات، سن حاملگی و وضعیت اشتغال اختلاف معنی داری نداشتند. نتایج نشان داد که میزان فعالیت فیزیکی بر اساس پرسشنامه استاندارد فعالیت فیزیکی در زنان بدون فشارخون بارداری (89/14±38/30) به طور معنی داری بیشتر از گروه دارای فشارخون بالاتر (24/12±63/14) بود (001/0p<). همچنین مدت فعالیت فیزیکی با شدت کم، متوسط (001/0(p<، و شدید (05/0(p< و مدت فعالیت فیزیکی بر حسب نوع فعالیت (001/0(p< در گروه بدون فشارخون بارداری بیشتر از گروه دیگر بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه فعالیت فیزیکی در طی بیست هفته اول بارداری با فشارخون بارداری ارتباط دارد و یک عامل مهم برای پیشگیری از فشارخون حاملگی است.